“People ask what you do for a living so they can calculate the level of respect to give you”
Zo ervaar ik dat inderdaad. Ik voelde me altijd een beetje krimpen als ik zeg: ik werk niet buitenshuis voor geld. Geld verdienen en respect zijn erg diep met elkaar verbonden in onze maatschappij. Dat uit zich niet alleen in overduidelijke statuskwesties, maar vooral ook in onderhuidse aannames, kleine woordkeuzes en onuitgesproken verwachtingen. Vragen die mij gesteld worden lijken vaak te herleiden tot “wanneer ga je daar nu ‘echt’ iets mee doen?” Het lijkt alsof het niet ‘echt’ is, niet meetelt, als je er geen geld mee verdient. Dat blijkt ook uit de maatschappelijke consequenties van onze keuzes: als je er geen geld mee verdient heb je geen ‘rechten’, je ‘bouwt niks op’ (pensioen en dergelijke) omdat je ‘niets bijdraagt’.
Alleen draag ik wel iets bij en bouwen wij wel iets op. Wij dragen bij aan een mooiere gelukkigere wereld, door te varen op ons innerlijk kompas, te doen wat we graag doen en oog te hebben voor onze impact op de wereld rechtstreeks en minder zichtbaar. Wij bouwen kennis en skills op en betalen ons huis af. Ik verdien niet rechtstreeks geld, maar heb wel tijd voor dingen die ons veel geld besparen. Daarnaast heb ik mijn tijd de afgelopen jaren met regelmaat gedeeld op school en bijvoorbeeld bijgedragen aan een leuke creatieve (moestuin)middag. Wij hopen anderen te inspireren en we delen onze overvloed.
Sinds ik Instagram heb is wat ik doe veel zichtbaarder geworden voor de buitenwereld en dat helpt enorm voor mijn (zelf)respect. Ik zoek er wel een balans in, mijn ego heeft die zichtbaarheid en bevestiging blijkbaar nodig maar het is geen gebakken lucht wat ik deel. Ik deel gewoon wat ik doe en ben niet bezig een opgepoetst imago hoog te houden. Er is een plek voor het ego maar niet in de driver’s seat! (thanks Ruben voor de quote).
Over het algemeen ben ik dus best heel tevreden hoe het gaat, maar soms liep ik tegen grenzen aan van de informele manier waarop ik dingen regelde. Het is leuk om onafhankelijker te worden van geld, maar als ruilmiddel is geld gewoon reuze handig! Ik kon geen officiële facturen schrijven en een webwinkeltje lag ook moeilijk. Daarom ben ik sinds 1 januari officieel zelfstandige in bijberoep!
Ik moest daarvoor wel wat mentale drempels overwinnen. Blijkbaar is het veel gemakkelijker om je niets aan te trekken van ‘het systeem’/de maatschappelijke verwachtingspatronen/de spelregels in onze samenleving als je er helemaal niet aan meedoet, dan doe je het gewoon anders: je staat er buiten. Nu dat ik er dan toch voor kies om deels aan het spel mee te doen moest ik opnieuw afrekenen met de algemeen heersende ideeën, zoals dat je als vrouw financieel onafhankelijk zou moeten zijn en je in bijberoep ‘geen rechten hebt of opbouwt’.
Ik wil geld graag blijven zien als gereedschap en niet als een doel. Ik ben zelfstandige geworden om de dingen die ik graag wil doen met Monica’s paradijs mogelijk te maken, niet omdat geld verdienen nu mijn doel is geworden. Is dat een luxe positie? Zeker! Het is fijn dat Michael een goedbetaalde 4/5 baan heeft die hij leuk vindt. Het is zeker een privilege dat wij hiervoor kunnen kiezen en ik ben me ervan bewust dat sommige mensen die keuze niet hebben. Aan de andere kant zijn er ook veel mensen die niet beseffen dat hun levensstijl, waarvoor twee voltijdse inkomens nodig zijn, ook een keuze is. Ik ben niet financieel onafhankelijk, maar is onafhankelijkheid niet sowieso een illusie? Volgens mij zijn mensen veel meer van elkaar afhankelijk dat we in onze individualistische maatschappij willen toegeven. Ik voel me wel potentieel onafhankelijk.
Ik vind dat iedereen respect verdient, gewoon vanwege het wonder dat we bestaan. Iedereen wil graag bijdragen, dat hoeft niet via een officiële transactie. En als bijdragen even niet lukt dan is daar waarschijnlijk een reden voor. Wist je dat 38 procent van de Nederlanders hun baan zinloos vindt?
Ik denk dat het tijd is dat we ons hele idee van bijdragen en zinvolle tijdsbesteding moeten heroverwegen, zoals we zoveel andere dingen in onze westerse kapitalistische samenleving zouden moeten heroverwegen. En zo kom ik weer terug bij mijn vaste motto: be the change you want to see in the world! Laat ik dan maar zelf verder gaan met mijn eigen pad te volgen en me los te weken van belemmerende denkpatronen.
